وبلاگ من

نوشتن هر آنچه در ذهن داری ، اصولی که به آن اعتقاد داری و آنچه که دوستش داری لذتی وصف ناپذیر دارد। نوشتن بخشی از آزادی من است که گرفته شده و درهیچ رسانه ای قابل عرضه نیست . مردود ، ممنوع ، خطرناک و مسموم تلقی میشود . اما هیچ نوشته ای وقتی از دل و از درون انسان تراوش کند ، نباید خطرناک یا مسموم شناخته شود . تنها جایی که برای این نوشته ها دارم همین وبلاگ بدون خواننده ام است . این وبلاگ زندگی است ، امید است ، رنج و مصیبت ، عشق و حسرت ، اندیشه و حکایت است . مجموعه ای از بودن ها و نبودن ها ، ماندن ها و رفتن هاست . در سرزمین من حتی خوانندگان چنین مطالبی به بلا دچار می شوند چه رسد به من که نویسنده و خالقش هستم . به همین دلیل باید خوانندگانی را بطلبم که بتوانند آزادانه آنرا بخوانند ، تفسیرش کنند ، به بوته نقد بگیرند و منتشرش کنند . این وبلاگ آزاد ، گزنده و انعطاف پذیر است . دنیایی در او جا میشود و دنیاها برایش تنگ است . هر چه دل تنگش می خواهد می گوید و تهدیدی برای هیچ کس نیست . این وبلاگ تنها هویت من در سرزمین محدودیت هاست؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛