خواستم در مورد سرنوشت بنویسم که قطعه شعری به یادگار از زمان جوانی ام را مناسب تر دیدم ، شاعرش نمیدانم کیست اما وصف حال من است؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛ جان می دهم به گوشه زندان سرنوشت _ سر را به تازیانه او خم نمی کنم _ افسوس بر دو روزه هستی نمی خورم _ زاری بر این سراچه ماتم نمی کنم _ با تازیانه های گرانبار جان گداز _ پندارد او که روح مرا رام کرده است _ جان سختی ام نگر که فریبم نداده است _ این بندگی که زندگیش نام کرده است _ بیمی به دل ز مرگ ندارم ، که زندگی _ جز زهر غم نریخت شرابی به جام من _ گر من به تنگنای ملال آور حیات _ آسوده یک نفس زده باشم حرام من _تا دل به زندگی نسپارم به صد فریب _ می پوشم از کرشمه هستی نگاه را _ هر صبح و شام چهره نهان میکنم به اشک _ تا ننگرم تبسم خورشید و ماه را _ ای سرنوشت از تو کجا می توان گریخت _ من راه آشیان خود از یاد برده ام _ یکدم مرا به گوشه راحت رها مکن _ با من تلاش کن که بدانم نمرده ام _ ای سرنوشت مرد نبردت منم بیا _ زخمی دگر بزن که نیاقتاده ام هنوز _ شادم از این شکنجه خدا را ، مکن دریغ _ روح مرا در آتش بیداد خود بسوز _ ای سرنوشت هستی من در نبرد توست _ بر من ببخش زندگی جاودانه را _ منشین که دست مرگ ز بندم رها کند _ محکم بزن به شانه من تازیانه را
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر